Γιατί έχω τη / τιμή να μη / σας ζητήσω σε γάμο

Καλή μου σε παρακαλώ,

θηλιά ας μη βάλει στο λαιμό

ο Έρωτάς μας.

Κι αν το δοκίμασαν πολλοί,

δεν ευτυχήσαν κι ας μην ’ρθει

τώρα η σειρά μας.

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

 

Κάλιο ελεύθερα πουλιά

παρά, οι αγάπες, σε κλουβιά

να ναι κλεισμένες.

Στο διάβολο οι νοικοκυρές

που στα τηγάνια τις καρδιές

κρατούν δεμένες.

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

Η Αφροδίτη ασθενεί,

μπερδεύεται κι αυτοκτονεί

μέσα στη χύτρα

κι αν ¨δένουμε¨ στο φαγητό

δεν θέλω εν τέλει να ρωτώ

τη μαργαρίτα…

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

Δίχως τα μικρο-μυστικά

η μαγεία χάνεται, περνά,

μένει η ρουτίνα…

μα και του Έρωτα οι γραφές

άγευστες, μοιάζουν συνταγές

μεσ’ την κουζίνα.

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

Μπορεί να μοιάζει εφικτό

να μετατρέψεις σε πολτό,

σε μαρμελάδα,

το Μήλο το Επιθυμητό,

μα θαναι πια  μαγειρευτό,

χωρίς αψάδα…

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

Δεν θέλω κάποια ¨του σπιτιού¨,

πρόθυμη και δουλευταρού

να με νταντέψει,

θα ’ν’ μια νεράιδα μαγική

μια Δουλτσινέα ιδανική

που θα με θέλξει

Για αυτό κι εγώ να μη με παντρευτείς ζητώ!

Όσοι το ζήσαν ξέρουν: δεν είν’ αρκετό!

Τελικά αυτή η χαριτωμένη κωμικοτραγική ¨Μη Πρόταση¨ του Μπρασένς μου προέκυψε πιο δύσκολη στη μετάφραση/απόδοση από ό ,τι αρχικά έμοιαζε. Γι αυτό λέω να την αφήσω ανοιχτή για παραπέρα διορθώσεις. Στο μεταξύ ακούστε τον τροβαδούρο/δημιουργό, καθώς και μερικές άλλες ενδιαφέρουσες εκτελέσεις

LA NON-DEMANDE EN MARIAGE από τον Ζορζ Μπρασένς

Σε Σουίγκ από τον Μαλού

Από τους Les Perroquets

Και η ανάγνωση της (μέχρι στιγμής) απόδοσης, με υπόκρουση μια εκτέλεση σε κιθάρα από τον Christian Escoude

Georges Brassens, 1966.

LA NON-DEMANDE EN MARIAGE

Ma mie, de grâce, ne mettons
Pas sous la gorge à Cupidon
Sa propre flèche,
Tant d’amoureux l’ont essayé
Qui, de leur bonheur, ont payé
Ce sacrilège…

J’ai l’honneur de
Ne pas te demander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.

Laissons le champs libre à l’oiseau,
Nous seront tous les deux priso-
nniers sur parole,
Au diable, les maîtresses queux
Qui attachent les coeurs aux queues
Des casseroles!

J’ai l’honneur de
Ne pas te demander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.

Vénus se fait vielle souvent
Elle perd son latin devant
La lèchefrite
A aucun prix, moi je ne veux
Effeuiller dans le pot-au-feu
La marguerite.

J’ai l’honneur de
Ne pas te demander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.

On leur ôte bien des attraits,
En dévoilant trop les secrets
De Mélusine.
L’encre des billets doux pâlit
Vite entre les feuillets des li-
vres de cuisine.

J’ai l’honneur de
Ne pas te demander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.

Il peut sembler de tout repos
De mettre à l’ombre, au fond d’un pot
De confiture,
La jolie pomme défendue,
Mais elle est cuite, elle a perdu
Son goût « nature ».

J’ai l’honneur de
Ne pas te demander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.

De servante n’ai pas besoin,
Et du ménage et de ses soins
Je te dispense…
Qu’en éternelle fiancée,
A la dame de mes pensées
Toujours je pense…

J’ai l’honneur de
Ne pas te de/mander ta main,
Ne gravons pas
Nos noms au bas
D’un parchemin.